We zijn weer thuis!

Na het afsluitende diner zijn de heren nog op pad gegaan om de computer van Jasper te optimaliseren. Een wachtrij van drie ur was echter te veel gevraagd. De start van de volgende dag werd door dit uitje beinvloed, want Jasper herrees pas laat. Op de laatste dag maakte dat niet uit. Na de koffers gestald te hebben vertokken we uit het eensterrenhotel naar een diner voor ontbijt. Jasper kende nog een adresje en daar kreeg Lidi haar pancakes met aardbeien en de mannen eieren, spek, toast en aardappelen.
Gesterkt door het ontbijt werd als wandelend afgezKt naar Times Square, waar weer de conclusie werd getrokken dat je daar nog niet dood gevonden wilt worden. Een beetje om de hoek werd Koens wens vervuld omdat daar een origineel NY Cosmos shirt kon worden aangeschaft.
Met de metro volgde een ritje naar Brooklyn, want we wilden de brug bewandelen. Ritje lukte goed, maar aan de andere kant van de rivier regende het, zodat we gedwongen werden aan het bier en de wijn te gaan. Geen straf in de wijnbar, waar met een kaasje en een drankje de regen kon worden utigezeten. Na een bbbel met de brmn en een 100-jarige whisky voor Koen volgde de wandeling over Brooklyn Bridge. Voor bezoekers: verplichte kost! Prachtige vergezichten, frisse wind en leuke mensen. De wandeling werd vervolgd richting hotel. Vandaar een slopende metrorit en nog een richting JFK. Daar rust en airco's en een free sample of bourbon. Vervolgens inchecken, vertraging oplopen, slecht slapen enz. En dan ben je in Frankfurt. Daar wachten Jeroen en Arina op ons voor de trip naar Schiedam. De act rond de pet van Koen, die een halfuur vertraging opleverde hebben we het niet. De rit was slopend, met file's, plasstops, ophalen van de C3 enz. Gelukkig is Jeroen een held en kwamen we keurig thuis. Daar werd de eerste was aangezet, een douche genomen als aanloop naar het scheiden der wegen. Koen werd in Rotterdam gestald, Jasper in Leiden neergezet en toen waren we weer met zijn tweeën. Maar wel met herinneringen, die het leven rijker maken. Want we hebben het gered als gezin, vier weken op elkaars lip en toch geen slachtoffers. Sterker nog, we weten nu nog beter dat we, ondanks alle verschillen, echt bij elkaar horen. En dat is onbetaalbaar!