Kilometers maken is soms niet leuk

Vanuit Canoe River is Cape Cod goed te doen. En omdat Cape Cod een grote naam heeft zijn we op pad gegaan met ons busje. Die milen zetten je soms wel op het verkeerde been. Het is toch net eventjes verder dan je dacht. Op Sacamore Bridge, voor mensen met hoogtevrees niet te doen, het eerste semi-ongeluktje. Op een iets te smalle rijbaan raakte de uitlaat de stoep van een halve meter hoog. Gek geluid, lichte vervorming, maar geen echte schade. Files zoegden voor meer problemen, net als een tomtom met kuren en een tomtom lezer met interpretatieproblemen. Resultaat een eindeloze reis door het prachtige landschap. Omdat er voor de avond een afspraak stond bleef het strandbezoek beperkt. Vanaf een parkeerplaats moest een wandeling worden gemaakt door een prachtig gebied. Door een stapeling van misverstanden was Koen gescheiden van de rest van de familie en dat maakte het er niet gezelliger op. Na een hereniging op het strand volgde de tewaterlating. Hier gen warme golfstroom, maar koud water. In dat koude water zitten zeehonden en die blijven kort bij de kust om witte haaien te ontlopen. Vandaar dat een kolonie zeerhonden in beeld kwam.
Na het strand op naar Manon Barbier, en van oorsprong Canadese dame, die met Echtgenoot Rich in Providence woont. We zijn hen ooit tegen gekomen in Praag, zes jaar geleden, en sindsdien heeft Lidi contact gehouden via facebook. Superleuke mensen die ons zwaar in de watten legden. Bier, wijn, barbecue, zwambad, wassen, drogen, douchen, alees kon hier. Vandaar gen ritje meer naar de camping, maar een verblijf tegenover de kerk. De volgende ochtend ontbijt met toeters en bellen. Zij aan het werk, wij in hun huis dingen regelen. Wat een leuke mensen.
De rit van de dag was naar Salem, om vandaar met de trein naar Boston te gaan. Nu ook weer drukte en gedoe, waardoor we ons beperkten tot een bezoek aan Salem. Het stadje is vooral beroemd door de heksenprocessen in de 18e eeuw. En daar teren ze nu nog op. Wel charmant en zo, maar niet spectaculair. Nu ook weer boodschappen en op naar de campplace. Dit keer een soort werf, waar we in een asfaltjungle staan. Dat lijkt erger dan het is, want aan alle kanten kijk je met prachtige vergezichten ove rhet water naar huizen, eilandjes enz. Morgen alsnog met de train naar Boston en dan weer een stukje naar het Noorden. De campingplaatsen zijn onder leiding van Koen geregeld, dus de White Mountains en Arcadia kunnen zich opmaken voor een beozekje van de familiedeleedegroenendaal!